Nou, mijn Ventoux-avontuur zit er op. Wat een fantastische week met prachtige leerlingen, toffe collega's, mooi weer, prachtig fietsgebied en topprestaties van een ieder!
Donderdag aangekomen op de camping. Lange busrit achter de rug, dus de beentjes moesten even los. Klein rondje, 22.5 km was wel genoeg als je amper geslapen hebt...
Vrijdag eerste groepstraining. Kids laten wennen aan fietsen met hoogtemeters en in de warmte. Die warmte was best een dingetje, maar ze hebben de route van 68km en bijna 1000 hoogtemeters goed doorstaan. Voor wie de omgeving kent: ik vond dit echt een leuk klimmetje:
https://www.strava.com/segments/23115961. Niet alleen kwa fietsen, maar ook kwa uitzichten en leuk door het dorpje heen.
Zaterdag een pittige training: 2 uur de Ventoux op fietsen (vanaf Malaucene). Maakt niet uit hoe ver je komt, gewoon ervaren hoe het voelt om 2 uur te klimmen, hoe die berg eruit ziet, etc. Lekker je eigen tempo. Als begeleider heb je je natuurlijk wel aan die 2 uur te houden. De kids mochten niet zonder begeleider afdalen. Dus inderdaad na 2 uur omgedraaid. De reden was duidelijk, geen discussie mogelijk, maar als fietser voelt het toch stom om 2,5km onder de top te stoppen terwijl je eigenlijk wel door kunt. Want het klimmen op zich ging eigenlijk heel soepel. Makkelijker dan ik had verwacht en dat gaf vertrouwen voor maandag.
Zondag weer een ritje. 2 leerlingen waren vanwege eindexamens pas later aangekomen en hadden nog niet gefietst. Dat moest wel even. En ach, dan wil ik best mee. 45km, 600 hoogtemeters met onder andere de Col de la Madeleine. Niet te gek doen, wel beentjes warm houden. En ontelbaar veel u-bochten omdat de enige in de groep met een Garmin de route niet snapte (en nee, dat was ik niet, mijn Garmin had de busrit niet overleefd)
En dan maandag de grote dag. Klimmen tegen MS. 1x, 2x of 3x de Ventoux op. 5.15 de wekker, 6.00 weg fietsen van de camping, 7.00 uur start in Malaucene.
Wandelaars starten vooraan, dus in het begin kun je niet meteen lekker fietsen. Geeft niet, want van school was er ook een grote groep wandelaars en zo kun je elkaar nog even mooi succes wensen, high fives uitdelen, etc. Tof sfeertje, echt van: "hier zijn we voor gekomen en nu gaan we het flikken met z'n allen".
Klim omhoog ging nog soepeler dan zaterdag. Maarja, je hebt constant mensen om je heen, wordt constant aangemoedigd... dat helpt enorm natuurlijk. En ik zag leerlingen boven zichzelf uitstijgen. Niet in de zin van 'te hard gestart', maar gewoon echt goed naar boven fietsen. Kreeg ik zelf natuurlijk ook weer energie van
Uiteindelijk na 2 uur en 20 minuten ofzoiets boven (precieze tijd weet ik niet. Stava zegt 2 uur en 33 minuten, maar het startvak was buiten het dorp en dus al een stukje de klim op, en daar hebben we nog wel een tijd stil gestaan). Eigenlijk waren alleen de laatste 2 kilometer even doorbijten.
Eén voor één druppelen ook de leerlingen binnen. Nou ja, en een aantal waren me voor natuurlijk. De eerste groep ging afdalen, ik ben boven gebleven om het volgende groepje op te vangen. Dat was een klein clubje. 2 meiden. Meteen door, zij moeten niet koud worden. Nou ja, wel eerst foto's maken bij het beroemde bordje natuurlijk. En goed eten. Afdalen is niet mijn favoriet, maarja, ik ben begeleider. Voelde wel stom, 1 van die 2 meiden kon echt véél beter dalen dan ik, maar goed...
Afdaling naar Bedoin, daar voedselvoorraad aanvullen en even opnieuw zonnebrandcreme smeren en dan vanaf die kant weer omhoog. Nou, dat was een stuk pittiger. Iedereen zegt ook wel dat Bedoin de moeilijkste kant is, maar het was intussen een stuk warmer, er stond niet elke kilometer een bordje waarop je kon zien hoe ver je was, veel minder mensen om je heen... en natuurlijk die eerste klim al in de benen.
Ben met een leerling rustig naar het begin van het bos gepeddeld en daar hebben we ons eigen tempo gepakt. Ook hier lag de verzorgingspost buiten het dorp, maar het KTMS-segment deed ik in 2 uur en 13 minuten.
https://www.strava.com/segments/34522535
En zonder te hoeven stoppen, daar was ik ook wel erg blij mee. Prachtige klim gewoon en ook redelijk constant tempo kunnen aanhouden. Wel constant zwaar, maar goed, het is de Ventoux...
Naar boven toe was wel de vraag: ga ik nog een 3e keer. Eigenlijk was het vooral praktisch: ik zou boven komen met nog 1 leerling achter me op de klim. Alles wat voor me zat zat ver voor me en was vast alweer naar beneden. Dus ik moest die ene leerlingen laten beslissen. Vond zij 2 klimmen genoeg, dan moest ik met haar afdalen naar de bus (in Bedoin). En dat vind ik dan ook helemaal prima, want ondanks dat het lekker ging, ging ik wel langzaamaan stuk. Maar wil zij wel een 3e keer ga ik met haar mee naar Sault en dat overleef ik dan ook nog wel...
Boven bleek ik dicht bij de rest te zitten dan ik dacht. Maar 1 van de begeleiders was al even afgedaald naar die leerling en appte dat die geen 3e keer wilde. Ok, dan wordt het kiezen wie 3 leerlingen naar Bedoin gaat brengen en wie met 3 andere leerlingen een 3e keer gaan doen. Ik besloot definitief om het bij 2 klimmen te laten. Iemand moest het doen en ik vond dat prima zo.
Dus, bovenop koud geworden wachtend op de laatste leerling. En we zagen intussen het weer al veranderen. Donkere wolken, duidelijke hoosbui in het dal... We wisten dat we niet droog beneden zouden komen. Na 3km dalen ging het al regenen. 1 van de leerlingen moest nog naar de wc (gast, doe dat dan als je een half uur boven staat te wachten) dus gestopt bij verzorgingspost waar toiletten waren. Vanwege de regen geschuild in de tent tot hij terug was van de wc. En in die tent eindigde onze rit. Want toen hij terug kwam begon het werkelijk waar te spoelen. Niet grappig gewoon zo hard al het regende. En kort daarna ook onweer. Organisatie verbood ons om verder af te dalen.
Collega's gebeld die met een busje rond reden ter ondersteuning. Die hadden een half uur nodig om er te komen. In dat halve uur zijn we echt vreselijk koud geworden. Waren we al van de top, maar dan ook nog nat en een half uur in een niet-verwarmde tent zitten... ze zeiden dat het daar 4 graden was! Niet gezond. Blij dat de collega's er waren. 4 fietsen en 6 mensen in een 8-persoons busje gepropt en zo zijn we naar onze grote bus gebracht en konden we naar de camping. Collega zag me aankomen en zei: "Pruim, jij gaat direct douchen. Ik zet de douche al vast voor je aan, dat scheelt weer wat seconden." Ik denk dat dat wel beschrijft hoe ik er aan toe was... Maar die douche deed wonderen gelukkig
En dat avontuur in de tent gaat echt de fantastische herinnering van die dag, en de hele week, niet verpesten.
En ik moet gewoon een keer terug om wel de trilogie te voltooien
